“…maar de smaken zaten wel goed!” (?!) hoe vaak hoor je dit niet op TV, maar wat zegt dit nu eigenlijk?
Onze kijk op koken is gebaseerd op hoe ik naar het leven kijk. Net zoals in de psychologie en filosofie heb je in de kookwereld ook verschillende strekkingen en “leerscholen”. Niet alleen de grote aandacht van de media op koken, maar met name ook het zelf ervaren, hebben bijgedragen aan mijn visie over koken…
Mijn visie is dat er een verband is tussen hoe iemand tegen koken en eten aankijkt en de wijze hoe die persoon naar maatschappij en leven kijkt.
De dingen die ik doe en beleef in het dagelijkse leven moeten me energie en voldoening geven. Zowel in mijn werk, als wanneer ik met vrienden en familie ben. Koken en eten horen daar dus ook bij. Streven naar geluk, plezier, genot voor jezelf en je naasten is mijn doel. Dat is uiteindelijk hetgeen mij voldoening geeft en niet het succes, de perfectie of het streven naar een bepaalde opgelegde norm.
Dit valt mij trouwens ook op als ik naar de talloze kookprogramma`s op TV kijk. Neem nu koks als Jamie Oliver, Jeroen Meus, Nigella Lawson, Bill Granger, Antonio Carlucci, Guy Fieri (die blonde van food network) …. De wijze waarop zij koken straalt naar mijn mening gevoel, inspiratie en eenvoud uit. Het is een feestje, waarbij het gaat om te genieten en anderen te plezieren. Zoiets van “Laten we onszelf vooral niet te ernstig nemen en laten we het vooral ook leuk houden”. Als je deze koks bezig ziet, dan krijg je er ook zin in om te doen. Ook al is het allemaal niet geometrisch gepresenteerd….
Dan hebben we ook nog, naar mijn mening, de categorie “klinische kokers”. De superperfectionisten zeg maar. Dit zijn meestal topchefs en sterrenchefs zoals Peter Goossens, Sergio Hermans, Roger van Damme etc. Het.moet.perfect.zijn! En die norm wordt ook opgelegd bij anderen. Denk maar terug aan kookprogramma`s als “master chef” en “beste hobbykok van Vlaanderen.” Dan zijn er nog de “populaire” perfectionisten, waaronder mijns inziens Piet Huysentruyt, Sofie Dumont en nog enkele anderen. Ook zij zijn voor mij net iets te “klinisch”.
Ik heb mijn ingrediënten nooit afgewogen in schaaltjes voor me staan. En nee, ik meet mijn olijfolie niet af in eetlepels.
Nu is het interessant om te zien wat voor impact deze verschillende strekkingen hebben op de amateurkoks (inclusief moi). Vooral in kookwedstrijden waar amateurkoks worden betrokken, is dit effect zichtbaar. Iedereen heeft het over “de smaken zitten goed” (wat dit ook moge betekenen), “de cuisson was niet juist”, “het was niet echt een smaakexplosie of hoogvlieger” (aargh!)”, “het had niet bepaald een hoge moeilijkheidsgraad” (sinds waneer is dit een indicatie of iets lekker is?) en ga zo maar door.
Een gerecht kan blijkbaar niet meer “gewoon lekker en simpel” zijn.
Om terug te komen op het begin van het artikel, ik wil hiermee dus aangeven dat in zekere zin de manier van koken ook het maatschappelijke denken weerspiegelt. Dus hoe mensen kijken naar het leven en de waarden in onze samenleving. Denk aan tolerantie ten opzichte van elkaar, kijk op het werk en opvoeding, ondernemendheid en met name ook plezier in het leven…..
Al enig idee tot welke strekking wij behoren?
Ik hoop dat we jullie kunnen inspireren met onze recepten en dat jullie ook op deze manier tegen onze recepten aankijken. Dus alvast onze excuses als we er hier en daar een grammetje naast zitten…
Live, love, cook.
Pasqualino & Pauline
Duidelijk verhaal heel herkenbaar voor mij, zoals in het leven staan, liefde en passie in wat je doet. En er vooral van genieten met anderen. xxx